Als ik voor iedere keer dat deze vraag aan me gesteld werd één euro zou krijgen dan zat ik nu weer in het vliegtuig op weg naar… En ik snap de vraag wel. Ik kan namelijk vol passie vertellen over alle landen die ik heb mogen bezoeken, en als ik zo lekker aan het babbelen ben komt daar meestal weer de vraag om de hoek:

Wat is het favoriete land waar je bent geweest?

En daar is natuurlijk nooit een goed antwoord op. Want wat ik leuk vind, wil niet automatisch zeggen dat jij dat ook vindt. Vraag me daarom ook niet om voor een reisblog routes of dingen die je moet doen te gaan schrijven. Allereerst zijn er websites genoeg die dat prima kunnen. Zelf vind ik het leuker om jullie mee te nemen naar ervaringen die voor mij een land boeiend maken, of juist niet. Dus heb ik wat landen bij elkaar gesprokkeld waar ik geweest ben om daar een korte ervaring bij te schrijven. Let’s go!

Australië

Als je aan Down Under denkt, dan denk je waarschijnlijk aan kangoeroes. Ik zal je meteen uit de droom helpen, die zijn niet zo makkelijk te vinden als je zou denken. Dit gaat ook op voor panda’s en slangen. Maar als er één plekje in Australië is die ik echt te gek vond dan is dat wel Kalbarri, een klein plaatsje gelegen aan de westkust. Vaak hebben campings of campgrounds in Australië overal bakplaten staan waar je je eten op kan bereiden. Geen gedoe meer om je BBQ mee te slepen. Aangezien het in Australië best vroeg donker werd stond ik met een hoofdlampje boven de bakplaat door mijn groentjes te roeren. En in Kalbarri hebben ze heel grote kangoeroes, denk ik. Want zodra ik aan het koken was hoorde ik overal om me heen een enorm gedreun. Dat gedreun kwam dus van Kangoeroes die daar over de camping heen stuiterden. En dat maakte me een bizarre herrie. Soms voelde je zelfs de grond trillen. Omdat het donker was zag je de kangoeroes niet, maar ze zaten er zeker!

Vietnam

Vietnam is het land waar ik lang over heb gedaan om er een beetje te landen. Het voelde voor mij echt aan als survival, en ik heb daar een blog over geschreven hoe je de eerste 24 uur overleefd. Het meest bizarre vind ik nog steeds de weg oversteken in Saigon, oftewel Ho Chi Minhstad. Stel je eens voor: je staat op de stoeprand en voor je ligt een 6-baansweg. Dan neem je alle scooters die je ooit in je leven gezien hebt bij elkaar, en die zet je tegelijkertijd op die weg. Uiteraard twee richtingen! Voeg daar vervolgens geen stoplicht aan toe, laat het zebrapad ook maar weg en je kan je voorstellen dat het een uitdaging wordt om de weg over te steken.

Nu had ik ervoor kunnen kiezen om mijn periode in Saigon binnen het blok waar mijn accommodatie lag te verblijven, maar alle leuke dingen liggen er natuurlijk buiten. Nou ja, niet alle, maar wel veel. Dus dan wordt het tijd om de tip die ik in Nederland had gekregen in de praktijk te brengen. En eigenlijk is het heel simpel.

Op het moment dat er dus echt honderden scooters op je af komen rijden, doe je precies hetgeen wat je lichaam en je gedachtes absoluut willen voorkomen. Je stapt de straat op en begint vooruit te lopen. Belangrijk is dat je dan ook echt vooruit loopt, vooruit kijkt en in dezelfde snelheid blijft bewegen. Ondertussen staat je zweet overal waar het nooit komt en zie je de ene scooter na de andere voorbij flitsen en wacht je op de klap. Die dus niet komt. Op de een of andere miraculeuze wijze ontwijken alle scooters je met het grootste gemak. En je wordt niet geraakt. Hoe ze dat doen? Geen idee, want als je de kudde op je af ziet komen dan is er weinig ruimte rondom de scooters om uit te wijken. Tip: doe dit niet als er een auto aankomt met sirenes, die rijden namelijk wel gewoon door.

Canada

Als je letterlijk of figuurlijk beren op de weg wil zien dan maak je in Canada best wel een dikke kans. Ik mocht daar ooit een 24-uurs mountainbike race fotograferen. Ja, er zijn bikers die het leuk vinden om 24 uur non-stop rondjes te rijden. En ja, ook in Canada wordt het donker. Vanuit de organisatie kreeg ik verplicht een cursus ‘hoe om te gaan met bearspray’ waarbij ik de gehele cylinder leeg mocht spuiten op een houten beer. Wat kan mij nog gebeuren, toch? Ik kan je vertellen dat ik in die 24 uur nog nooit zoveel geluid heb gemaakt als toen. Want ergens langs de trail zitten met je camera zonder enig geluid te maken vinden beren wel interessant.

Natuurlijk geen beer te zien tijdens het evenement, maar tijdens mijn roadtrip van Banff naar Jasper (aanrader als ik dan toch zo vrij mag zijn) zag ik ineens een hoop auto’s stil staan. En dan weet je het al. Of de weg is geblokkeerd, of er zijn beren te zien. En ik moet zeggen dat de eerste keer in mijn leven een wilde beer spotten toch wel erg hoog op mijn lijstje staat. Zeker nadat ik ze ook nog gespot heb terwijl er niet veel auto’s stil stonden om aan te geven dat er wat te zien was. Het blijft een bizar idee als je ze vrij rond ziet lopen.

Nieuw-Zeeland

Het duurde even voordat ik het doorhad wat er zo bijzonder was aan deze trip. Ik vind het heerlijk om met een campertje een roadtrip te maken. In Nieuw-Zeeland had ik iets langer dan twee weken een camper gehuurd om het zuidelijk eiland te verkennen. Het land verraste me met de meest bizarre landschappen die na iedere bocht leken te veranderen in nog mooiere landschappen. Omdat ik op een gegeven moment niet meer verder kon rijden vanwege een overstroming die een deel van de weg had vernield, mocht ik dezelfde weg terug rijden.

Sommige delen van Nieuw-Zeeland hebben niet echt een uitgebreid wegennetwerk, dus op sommige plekken kon ik nu niet meer komen. De route terug was ook weer echt te gek, en ik ben op veel plaatsen even gestopt om van het uitzicht te genieten. En ineens viel het me op waarom het hier zo prettig rijden was. Er stonden namelijk nergens langs de wegen schreeuwende billboards met advertenties over spullen die ik moest gaan kopen om mijn leven fijner te maken. Sterker nog, zelfs verkeersborden waren amper te vinden. En dat rijdt dan toch een stuk rustiger zonder al die afleiding.

Cambodia

Cambodia vond ik een geweldig land waar ik graag nog een keer naar terug wil. Volgens mij al op de eerste dag liep ik een tempel binnen, waarbij ik meteen door een monnik werd gezegend en werd voorzien van een rood bandje om mijn pols. Deze moest ik dragen totdat deze er vanzelf af zou vallen. Het is dan niet de bedoeling dat je deze zelf weer vastknoopt.

Op de een of andere manier deed het wat met me. Ik zat gehurkt tegenover deze monnik en een heel ritueel werd op me losgelaten. Nu spreek ik niet zo best de lokale taal, dus had geen idee waar het over ging. Maar na de ceremonie voelde ik me wel meer verbonden met het land. Heel bijzonder was het.

Mexico

Mexico is ook zo’n topland, vooral qua eten. Er is denk ik niets op de Mexicaanse menukaart wat ik niet zou lusten. Vooral het streetfood is top-notch. Maar er is meer. Uiteraard. Zo kan je er op een bepaald plekje een Lechero bestellen. En dat plekje heet Veracruz. Niet echt een heel bijzonder plaatsje, maar aangezien ik in de buurt was en had opgevangen dat de Lechero wel een dingetje daar is ben ik er uiteraard naartoe gegaan. En El Gran Cafe de la Parroquia schijnt de beste te hebben.

Eenmaal binnen in een enorme, totaal sfeerloze zaal nam ik plaats vlakbij de espresso machine. Want die zien er hier wel heel gaaf uit. Nadat ik uiteindelijk een ober gevonden had die de bestelling op wilde nemen ging ik dus voor de Lechero. Een korte tijd daarna kreeg ik een flink glas geserveerd, zo eentje waar je normaal een smoothie uit drinkt, met op de bodem een laagje koffie. Als je een beetje Spaans spreekt dan kan je verwachten dat er bij een Lechero ook melk aan te pas komt, maar niet bij mij. Ik heb uiteindelijk best wel een tijdje zitten wachten, en om me heen zag ik werkelijk iedereen een Lechero, dus met melk, naar binnen lurken. Ik deed iets niet goed.

Gelukkig kwam er een man naar me toe die waarschijnlijk al een tijdje had zitten kijken hoe ik mijn koffie liet veranderen in iced-coffee. Hij liep naar mijn tafeltje toe, pakte het lepeltje vast en ramde daarmee een paar keer vol tegen mijn glas aan. Nadat ik van de schrik bekomen was stond er vrij snel een andere man aan mijn tafel. Deze man had een enorme schenkkan bij zich met…. melk! Met een sierlijke boog liet hij de melk vanaf ruime hoogte in mijn glas belanden. Zo bestel je dus een Lechero. Aangezien ik zo geschrokken was heb ik weinig beeldmateriaal, maar gelukkig vond ik dit filmpje om het te verduidelijken. Al ik destijds mijn huiswerk beter had gedaan had ik waarschijnlijk gewoon warme koffie gehad.

Uiteraard zijn er nog veel meer mooie dingen te vertellen. Maar die bewaar ik lekker voor een volgende keer!