Wie niet?
Er zijn op deze aardbol twee plekken waar ik volledig tot rust komt. De ene is onder water, de tweede is in de lucht. Dus ja, ik heb wel een issue omdat ik uitgerust ben met twee benen en armen in plaats van vinnen of vleugels.
En nu hoor ik je al denken: ‘Roy, jij kan je hoofd toch altijd leegmaken op je mountainbike?’ Klopt helemaal, maar ik wordt niet rustig van het mountainbiken, want ik moet mijn koppie er wel goed bijhouden op alle technische trails.
Mijn eerste parapente ervaring
Dus vandaag neem ik jullie mij tijdens mijn vlieguren. Over duiken heb ik al wat verteld, maar je kan het altijd nog teruglezen. Als klein jochie droomde ik best vaak dat ik kan vliegen. En zelfs nu komen die dromen nog regelmatig terug. Dus het is niet heel raar dat ik deze droom werkelijkheid wilde laten worden. Tijdens een korte trip naar Italië heb ik mijn eerste tandemsprong gemaakt. Wat inhoudt dat je met 34 haken vastgesnoerd zit aan je instructeur, samen richting de afgrond rent, en hoopt dat degene waar je aan vast zit de parachute op tijd de lucht in krijgt zodat je daadwerkelijk vliegt. En niet in no-time met je snufferd in het Gardameer ligt. Wat op zich geen probleem zou moeten zijn want onder water kom ik tenslotte ook tot rust.
En doordat ik het geluk had met de Italiaans kampioen stuntvliegen op pad te zijn was mijn vlucht behoorlijk spectaculair te noemen. Hij vroeg het keurig of hij er wat actie in mocht gooien, en aangezien ik lekker rustig aan die lap stof hing vond ik het best. Totdat hij als een soort centrifuge begon rond te draaien en de g-krachten op mijn lichaam aanvoelde alsof ik in een F16 zat. Niet dat ik weet hoe dat aanvoelt, maar je snapt waar ik naartoe wil. En ondanks dat ik met Kamikaze Carlo op pad was vond ik het geweldig!

Opleiding
Deze ervaring smaakte duidelijk naar meer en toen ik in Peru was bleek dat je in Lima ook lekker kan parapente. Want zo heet het dus eigenlijk. Aangezien ik graag dingen uitzoek om te gaan doen kwam ik terecht bij een bedrijf die de eendaagse cursus aanbood waarbij je zelfstandig 3 tot 5 solovluchten zou maken. Solovluchten? Ik ben om.
In de ochtend werd ik keurig opgehaald door meneer de instructeur en zijn vrouw. In hun 4×4 reden we naar een woestijnachtig gebied met heuvels. Omdat ik mijn huiswerk goed gedaan had wist ik dat zo’n soort gebied ook in Europa wordt gebruikt om de techniek onder de knie te krijgen voordat je echt de lucht in zou gaan. En ik had verwacht zo’n 1 á 2 meter boven de grond te blijven totdat ik onderaan de heuvel zou landen.
Eenmaal bovenop de heuvel kreeg ik de briefing. Trek aan het linkertouwtje en je gaat naar links, het rechtertouwtje en je gaat naar rechts. Beneden hangt een vaandel zodat je kan zien uit welke richting de wind waait zodat je tegen de wind in kan landen. En als je bijna bij de grond bent trek je in één ruk beide touwtjes naar beneden en land je. Dat klonk allemaal wel te doen. En bovendien kreeg ik een portofoon omgehangen zodat de instructeur mij tijdens de vlucht van aanwijzingen kon voorzien.
Solovlucht
De instructeur hield de wind goed in de gaten, en zodra deze voldoende was trok hij me met een ruk naar voren waardoor de parapente openklapt en de lucht in gaat. Daarna is het een kwestie van heel hard rennen. En geloof me, dat valt vies tegen want die lap stof vangt zoveel wind dat het lijkt alsof je tegen een muur aan rent. En dan komen langzaam je voeten los van de grond op weg naar twee meter hoogte.

Airtime
Die twee meter die ik in gedachte had kwam niet helemaal overeen met de werkelijkheid. In no-time was ik opgestegen tot zo’n 30 meter en keek ik tussen mijn voetjes door naar beneden om daar de vrouw van de instructeur steeds kleiner te zien worden. Maar ik vloog, het ging super lekker en ik kwam volledig tot rust. Toen eenmaal de landing ingezet werd vond ik het dan wel weer wat spannender, maar uiteindelijk viel het reuze mee. Doordat je tegen de wind in gaat vliegen ga je steeds langzamer, je zakt rustig naar beneden en toen ik bijna bij de grond was trok ik de twee stuurlijnen omlaag en stond ik keurig met twee voetjes op de grond.
Vervolgens mag je dan weer je hele rommel bij elkaar pakken en teruglopen naar de top van de heuvel. Het weer zat lekker mee dus de minimale drie solovluchten had ik zo voor elkaar. En omdat het wel lekker ging had de instructeur het ook naar zijn zin en hij besloot dat ik tot vijf vluchten kon gaan. Hij zei er wel bij dat de wind wat onstuimiger werd, maar ik deed het zo goed dat hij er alle vertrouwen in had.
De crash
Bij die laatste woorden van onstuimige wind vond ik het zelf dikke prima om het bij vier solovluchten te houden. Maar hij hield vol dat we tot de vijf zouden gaan. Ik moest goed opletten want het opstijgen moest snel gebeuren. En voordat ik het doorhad trok hij me naar voren, de parapente kwam boven me te hangen en ik rende als een malle naar beneden totdat ik opsteeg. Ik was lekker aan het genieten in de lucht, beetje heen en weer aan het sturen, totdat me opeens iets opviel. Het was wel aardig rustig, oftewel: ik hoorde de instructeur niet.
Wat bleek, omdat we met meerdere personen daar waren zette hij de portofoon steeds pas aan op het moment dat een van ons ging vliegen. Zodat we niet instructies kregen die niet voor degene bedoeld waren die op de grond stonden. En hij was, in de haast omdat we snel moesten schakelen, vergeten mijn portofoon aan te zetten. Aangezien ik in de lucht graag de touwtjes in handen hield kon ik zelf de portofoon ook niet aanzetten.
En toen kreeg ik het een beetje benauwd. Uiteraard had ik al vet veel ervaring van mijn vier voorgaande vluchten dus ik stuurde richting de landingsplek. Alleen maakte ik één, en achteraf vrij essentiële, fout. In plaats van tegen de wind in te gaan vliegen, vloog ik met de wind mee. Wat inhield dat ik dus niet afremde, maar steeds meer vaart begon te maken. De grond kwam vrij snel dichterbij en ik zag mijn leven al aan me voorbij schieten. Vervolgens maakte ik een redelijke smakkerd tegen de grond, en aangezien ik dus met de wind mee was geland trok mijn parapente me nog een paar meter door het woestijnzand. Maar ik leefde nog.

Razend en tierend
De vrouw die beneden aanwezig was kwam op me af gerend om te checken of ik ok was. En ik had er verder niets aan overgehouden behalve een gedeukte ego en zand dat werkelijk overal zat. Ik zal de details besparen. Ze vroeg me waarom ik niet had geluisterd naar de aanwijzingen via de portofoon. Toen ik vertelde dat die uitstond werd het stil. Totdat de instructeur vloekend en tierend naat beneden kam gerend met dezelfde vraag: waarom deed je niet wat ik zei? Zijn vrouw keek hem aan en vertelde dat hij vergeten was de portofoon aan te zetten. Ik heb nog nooit iemand binnen 0,3 seconden van rood aangelopen van woede naar spierwit van de schrik zien veranderen.

Tandemsprong
In de middag had ik nog een tandemsprong met hem tegoed in een wat ruiger gebied. Daar heeft hij zijn fout ruimschoots goed gemaakt met een hele lange vlucht, waarbij we zelfs tijdens het vliegen door de thermiek opstegen en over de bergtop heen vlogen. Zelf vliegen staat nu nog steeds op mijn bucketlijst. Al is dromen erover ook wel heel erg fijn.