De meeste mensen die me van Instagram kennen denken dat ik mijn hele leven al reis, en altijd onderweg ben. Een echte reiziger dus. Voor de laatste 16 jaar klopt dat wel aardig. Maar vroeger had ik die drang dus echt helemaal niet. Sterker nog, ik bleef liever thuis dan vreemde landen op te gaan zoeken. Sommige van jullie weten dat ik ondertussen een boek aan het schrijven ben, en via mijn blog geef ik een kijkje in mijn streetfood keuken van mijn trips, inzichten en avonturen. Maar zoals bij ieder verhaal is er een begin. Dus ook hier.

Als klein mannetje ben ik een paar keer met mijn ouders op vakantie geweest. Een paar keer naar Zeeland, Limburg en Duitsland. Maar daar werd het zaadje om te gaan reizen nog niet echt geplant.

Thuisblijven

Rond mijn 14e levensjaar gingen mijn vrienden ieder jaar met elkaar op pad richting Frankrijk of Spanje. Maar aangezien ze altijd weg gingen als het kermis was in Eindhoven besloot ik thuis te blijven. Ik was namelijk helemaal verkocht aan de lampjes, de attracties en het leven als kermisexploitant. Al bij de eerste opbouw, en dan bedoel ik al als de strepen op de grond werden geschilderd waar de attracties moesten komen, was ik al te vinden op de twee grootste locaties in Eindhoven. En als de kermis eenmaal begonnen was dan keek ik vaak welke attractie nog mensen zocht om mee te reizen. Dat vond ik toen wel fascinerend, al denk ik tot op de dag van vandaag dat ik niet het type was om met de kermis mee te reizen. Al zou ik dat toen wel graag willen.

Toen ik wat ouder werd brak ik vaak een vakantie af omdat ik het ellende vond om met rotweer in een stinkende tent op een Franse camping te staan. Ik kan me nog een trip herinneren waarbij ik een camping opreed en superblij was dat er nog één plekje beschikbaar was. Niet wetende dat het een reden had waarom dat plekje vrij was. In de nacht kwam ik er al snel achter. het was namelijk een oversteekplaats voor naaktslakken. En dan heb ik het niet over 3 á 4 slakken, je moet meer denken aan 3 á 4 honderd. En geloof me, naaktslakken kruipen niet alleen over de grond, ze kunnen zich prima tegen een tent omhoog wurmen waardoor ze echt overal zaten. Na één nachtje heb ik de tent de dag erna met slakken en al in de plaatselijke kliko gemikt. En maar weer naar Disneyland gereden.

Zo tegen mijn dertigste kwam er wat verandering in. Ik ging regelmatig met wat vrienden op bikevakantie. Iets wat ik echt tof vond. En daarnaast natuurlijk de rest van mijn twee-weken-per-jaar-vakantie naar andere plekken. Ik begon er al aardig in te komen, maar reiziger kon ik me nog niet echt noemen.

Sydney

En toen kwam daar het telefoontje van mijn werkgever. Of ik voor een salestraining meewilde naar Sydney. Australië dus! Ik keek er wel enorm tegenop om 24 uur in zo’n vliegende sigaar te zitten en vroeg me meermaals af of ik dat wel zou trekken. Maar ik had ja gezegd, dus er was geen weg terug. Gelukkig had ik er ook heel veel zin in en uiteindelijk bleek de vliegreis best mee te vallen. Mijn eerste ervaring met Australië was voor mij de start van mijn persoonlijke reis. De oprechte vriendelijkheid van de mensen, de mentaliteit, het weer, de landschappen. Ik vond het fascinerend. De inwoners zagen er hetzelfde uit als ik, maar hun leven was zoveel anders. Dit smaakte naar meer.

Ondertussen ben ik al vier keer in Australië geweest. Na die week met mijn werk ben ik het jaar erna teruggegaan voor 3 weken. Voor mensen die een beetje in kunnen schatten hoe groot Australië is, die weten dat die trip dus nergens op sloeg. Dus het jaar erop maar drie maanden gegaan en daar met een gehuurd campertje rondgesjeesd en de hele oostkust doorgereisd. De rest is geschiedenis.

Roy de reiziger

De jaren erna kon je me vinden tussen de ruïnes van het Angkor Watt tempelcomplex. Of onderwater in Thailand en Indonesië. Ik zat samen tussen de locals op een veel te klein plastic krukje kip te eten in Vietnam. Maakte een bizar mooie treinreis door Mexico, nadat ik uiteindelijk na veel moeite een kaartje had bemachtigd. Zag ik na een vierdaagse hike (met veel te dronken medereizigers) de zon opkomen over Machu Picchu. Reed ik met drie Duitse collega’s de meest bizarre biketrails in Utah en Arizona. En zag ik letterlijk en figuurlijk de eerste beren op de weg in Canada.

Ik was verkocht! En waar ik in het begin niet zo goed in was om contact te maken met andere mensen, vind ik het nu juist heerlijk om medereizigers of locals op te zoeken om hun verhalen te horen. Ik kan intens genieten van de mooie natuur en alle verrassende dingen die je onderweg tegenkomt, maar ook de ontmoetingen en gesprekken met mooie mensen blijven me het meeste bij.

Voor mij is reizen nu vooral dingen ontdekken. Allereerst over mezelf, want in een camper rondrijden kan op sommige momenten erg confronterend zijn, maar gelukkig ook leerzaam. En iedere keer weer hele toffe plekjes tegenkomen blijft voor mij fantastisch en verbazingwekkend. Gesprekken te voeren met andere reizigers, ervaringen uitwisselen en hun kijk op de wereld te horen. Maar wat ik misschien wel het allerleukste vind is om gewoon lekker ergens tussen de lokale bevolking rond te lopen, met ze te praten, en te zien hoe zij leven. En vaak is dat heel anders dan wat ik vroeger geleerd heb op school, of in boeken en tijdschriften lees.

Een paar van de mooiste verhalen staan al op mijn blog. Maar er komen er zeker nog veel bij. Want voorlopig blijf ik een reiziger.