En er volgde er nog veel meer

Het overkomt iedereen, of je nu wilt of niet. En het maakt ook echt niet uit of je af en toe op reis gaat of een non-stop globetrotter bent. Je doet een keer wat stoms tijdens je reis.

Ik heb er intussen best wat jaren reiservaring opzitten, maar ook ik kan me af en toe voor mijn hoofd slaan als ik weer iets stoms doe. Niet altijd even handig, uiteindelijk meestal wel de leukste verhalen. De meeste fouten zou ik nu ook niet meer maken, maar speciaal voor jullie neem ik je mee naar de begintijd van mijn reislust.

1. Geen idee hebben hoe groot een land is

‘Als ik nu met de bus door het land ga reizen dan zie ik lekker veel’. Dat was het idee van reizen in Mexico. Prima idee natuurlijk, maar Mexico is gewoon smerig groot. En daar had ik me behoorlijk op verkeken. Nadat ik zo’n 8 uur in een gare bus had gezeten en daarna op de kaart keek hoe ver ik gereisd had werd het plan al snel bijgesteld. Als ik de route die ik in gedachte had volledig per bus zou doen dan was ik zo’n 3,5 jaar onderweg geweest. Op zich niks mis mee eigenlijk. 

Dit verhaal ging ook op voor Australië. Dat is geen land om 3 weken naartoe te gaan. Tenzij je Sjefke heet, die heeft met zijn huurauto in twee weken het hele land doorkruist.

2. Het advies van de reisleider blindelings volgen

De 4-daagse adventure trail naar Machu Picchu bestond uit een dagje downhill mountainbiken. Maar net nadat ik samen met de groep vertrokken was vanaf de top begon het onwijs te regenen. En met onwijs regenen bedoel ik dat het met bakken tegelijkertijd uit de lucht kwam vallen. Zo hard dat iedereen, inclusief onze gids, weer in het busje gingen zitten. 

Ik ben samen met nog twee medereizigers wel op ons fietsje, want de term mountainbike werd hier gruwelijk misbruikt, doorgereden naar beneden. Maar het regende zo hard dat er zowat bij iedere bocht een sloot water over het wegdek stroomde dat bovenaf van de berg kwam en zich met woeste kracht naar het dal verplaatste.

Onze reisleidster gaf aan dat we prima door die stroming door konden fietsen. Maar het fietsen werd op sommige plekken lopen, waarbij we de fiets als een soort rollator gebruikte om een beetje houvast te hebben. Het water stroomde zo hard naar beneden via het wegdek, dat gewoon door het water waden echt geen optie was. Maar we moesten er doorheen, en daarbij ons uiterste best doen om niet aan de andere kant van de weg het dal in te storten omdat we meegesleurd zouden worden door deze bak met water.

Op het einde van deze tocht hebben we elkaar wel aangekeken met de vraag of dit wel zo verstandig was. En de twijfel is er nog steeds. Dit was echt niet gaaf, en zeker niet verstandig. 

3. Een agent omkopen

Want dat was eigenlijk wat er gebeurde. Ik ben echt geen voorstander van dat vodje overpriced papier wat de ANWB verkoopt als ‘Internationaal Rijbewijs’. Want de taal van het land waar je op het moment bent dat je dit nodig hebt staat er waarschijnlijk toch niet op.

Maar goed, ik reed dus op mijn scootertje over Bali toen ik in de verte een politie controle zagen opdoemen. Dus eigenlijk weet je dan al dat je de sjaak bent. Nadat ik in een oubollig kantoortje werd gezet begon de ondervraging en kreeg ik meteen het boetebedrag te horen. Maar, uiteraard, als ik ter plekke zou betalen dan zakte de boete zo’n 50% in prijs. Goede deal, maar dan weet je al wat er aan de hand is. 

Ik had al een hele discussie over het feit dat op mijn rijbewijs in meerdere talen te vinden is dat het om een rijbewijs gaat. En dat ik zowel auto als motor mag rijden. Maar deze agent was niet gediend van deze discussie en wilde gewoon centjes zien.

En nu komt de gouden tip: mijn geld was goed verstopt diep in mijn tas en ik liet de agent een opengetrokken portemonneetje zien met niet meer dan wat kleine biljetten. En kleine biljetten zijn in Indonesië niet heel veel waard.

Daar had hij niet helemaal op gerekend en toen ik hem ook vertelde dat ik mijn pinpas niet bij me had nam hij de omgerekende €7,- in ontvangst, dat direct in het borstzakje van zijn uniform verdween. Een betaalbewijs kon hij niet geven, wel de mededeling dat ik die dag gewoon door mocht blijven rijden en niet meer op de bon geslingerd zouden worden. Aan de mooie peperdure Oakley zonnebril op zijn bolletje was duidelijk te zien dat hij dit trucje vaker uitvoerde.

Wat ik toen niet wist, en nu gelukkig wel, is dat je zonder internationaal rijbewijs gewoonweg niet verzekerd bent bij een ongeval! Sindsdien tik ik dan ook iedere keer keurig teveel geld af bij de ANWB voor zo’n vergeeld vodje. Maar die kosten wegen niet op tegen de kosten en de ellende die je hebt bij een ongeval. Wees dus gewaarschuwd!

4. Een parkeerbon krijgen

In Australië kwam ik met mijn campertje op een parkeerplaats waar stond dat je er maximaal 2 uur mocht parkeren. Je hoefde verder geen ticket te kopen of een parkeerschijf neer te leggen dus ik had al snel besloten om het niet zo nauw zouden nemen qua tijd. Bij terugkomst vond ik tot mijn grote verbazing een mooi prentje achter de ruitenwisser. Want ik stond te lang geparkeerd!

Uiteindelijk leerde ik dat er wel degelijk gecontroleerd werd. Ze zetten namelijk tijdens een controle een krijtstreep op je wiel. Komen ze enkele uren later terug en ze zien een auto staan met een krijtstreep dan mag je alsnog de staatskas gaan spekken. Tip: zorg dat je binnen twee uur terug bent om de streep te verwijderen. Ik weet niet of het lukt maar hoor het graag van je!

5. De wisselkoers niet opzoeken

Herkenbaar? Je staat op het vliegveld, je bent net geland en het eerste wat je gaat doen nadat je door de douane bent gekomen is flappentappen. Want met het lokale geld in je handen begint de reis pas echt! En vervolgens zie je een hoop nullen verschijnen op het display van de geldautomaat en je hebt totaal geen idee wat de waarde van dat bedrag is. Het kan € 0,10 zijn, maar voor hetzelfde geld sta je met een paar duizend euro in buitenlandse valuta op straat. Of je pint € 5,- met € 4,- transactiekosten. Dus, vooraf altijd even checken!

6. Er vanuit gaan dat alles verzekerd is in een extra dure huurauto verzekering

Een auto huren zijn vaak niet de kosten. Maar dan komt het praatje van de verhuurder over alle ongemakken die je onderweg tegen kan komen en waar je je (uiteraard) voor kan verzekeren. Meestal doe ik het niet, soms wel. Zoals die ene keer in Marokko, waarbij ik duidelijk wil zeggen dat het mis ging met de regels van de verhuurmaatschappij en niet zozeer dat het in Marokko gebeurde.

Aangezien het mijn eerste trip was in dit prachtige land had ik geen flauw idee hoe de infrastructuur er aan toe zou zijn. Dus uiteindelijk toch maar het zekere voor het onzekere genomen en de duurste verzekering genomen. Het ging om 3 dagen autohuur, dus het bedrag hakte er niet meteen heel erg in. 

Uiteraard de hele roadtrip geen problemen gehad, op één lekke band na. En dan ga je er gemakshalve vanuit dat een lekke band toch zeker in je verzekering zit. Niet dus! Sterker nog, je bent verantwoordelijk voor de reparatie en/of aanschaf van een nieuwe band. Gelukkig is Marokko zeer betaalbaar, dus voor nog geen € 5,- had ik een keurig gefixt én opgepoetst wiel. De volgende keer pak ik maar weer de standaard verzekering.

7. Geen setje ondergoed in mijn handbagage stoppen

Meestal reis ik met alleen handbagage. Om de doodeenvoudige reden dat ik dan altijd al mijn spullen bij me heb, en niet bij de bagageband peentjes hoef te zweten of mijn koffertje of rugzak ooit nog uitgespuugd wordt. Maar bij een fotografie opdracht gaat dat niet lukken. Dan zitten alle camera’s en accessoires in de handbagage en de rest ligt keurig onder in het ruim. Hopelijk.

Zo kwam ik ooit met een vlucht uit New York aan op het vliegveld in Düsseldorf, om vanuit daar een paar uurtjes later door te vliegen naar Barcelona. En ik had het advies om een setje fris ondergoed in de handbagage te stoppen eens een keer niet opgevolgd, de bagage komt tenslotte toch altijd aan. Behalve deze keer dus. Stond ik daar met niet meer dan wat cameraspullen op het vliegveld van Barcelona.

Mijn opdrachtgever kon er wel om lachen. Toen ik hem belde had hij twee vragen: heb je nu kleren aan, en heb je je camera spullen bij je? Daar kon ik geen nee tegen zeggen dus de opdracht was voor hem veilig gesteld. Zelf ben ik wel blij als ik zo nu en dan iets fris aan kon trekken en dacht er dus heel anders over.

Van de reisverzekering kreeg ik een keurig budget om wat spulletjes te kopen om even vooruit te kunnen totdat de bagage nageleverd zou worden. Helemaal prima dus. En de opdrachtgever had keurig een accommodatie geregeld in Sitges, een erg gezellig stadje aan de Spaanse costa. Sitges bleek echter de ‘gay-capital’ van Europa te zijn, wat super gezellig was, maar de zoektocht naar een ‘normale’ onderbroek viel daarmee wat tegen. Olifanten-varianten of modellen zonder achterwerk te over, dat wel.

8. Eten bestellen waarvan je de naam niet uit kunt spreken

Oké, dit moet je dus vooral wel doen! Ik vindt het lokale eten echt onderdeel van het reizen. Na mijn eerste reis naar een ‘eng land’ was ik om en sla geen streetfood meer over. En meestal eet ik dan ook heerlijk tijdens mijn reizen. Op twee keer na.

De ene keer was in Vietnam, in een supermarkt nog wel. Er lagen in de vitrine dingen wat leek op bapao broodjes. Wat kan daar mis mee zijn? Na een eerste hap genomen te hebben kwam ik snel op die vraag terug. Laat ik het erop houden dat er iets teveel ingrediënten in zaten die ik niet thuis konden brengen. Toen ben ik maar ergens langs de weg gaan eten. Heerlijk! En ook nog eens een fractie van het geld kwijt.

De andere keer was in mijn geliefde Thailand. Ik had aardig wat trek en kwam een schattig lokaal tentje tegen waar ze goed gevulde soepjes serveerden. Dat gaat er altijd in. Nou is mijn Thais niet zo heel goed en sprak bij het eettentje logischerwijs niemand wat anders dan Thais. Gokje wagen dan maar. Uiteindelijk heb ik het soepje na drie slokken netjes laten staan. Buiten het feit dat ik geen benul had wat erin zat smaakte de soep ook voor geen meter! Tot op de dag van vandaag denk ik dat het orgaanvlees was, en buiten dat ik voortaan voornamelijk vegetarisch eet stonden lever en nieren nooit heel hoog op mijn verlanglijstje. 

En zo zijn er natuurlijk wel meer dingen te noemen die mis gingen. Maar ach, uiteindelijk kan er om wel om lachen. En ongetwijfeld dat er bij een volgende reis weer iets stoms gebeurt, want zoals je wellicht wel door hebt is voorbereiden niet mijn sterkste punt.