De dingen waar we liever niet over praten
Reizen is tof, reizen is leuk, reizen verbreedt je horizon. Bla, bla, bla. Ik heb alle clichés nou wel voorbij horen komen en als je Instagram moet geloven is een reis maken het mooiste wat er is.
En dat is het ook, althans dat vind ik. Maar soms heb je van die momenten waar je echt niet op zit te wachten, zoals diarree. Waarbij je eigenlijk liever gewoon lekker thuis zou willen zijn. Maar helaas, reisongemakken overkomt ons allemaal. Ook al ben je een die-hard reiziger zoals ik of vind je een weekendje weg al heftig genoeg, het gaat gebeuren. Op dat moment niet leuk, achteraf wel vaak de mooiste verhalen. Ik heb er in de afgelopen jaren in ieder geval genoeg af kunnen strepen.
Reizigersdiarree
Reizigersdiarree is natuurlijk wel de koning onder de reisongemakken. En niets is zo vervelend als je onderweg bent in een ver, vreemd land, op een plek waar je de weg niet weet en je durft eigenlijk niet op te staan omdat je bang bent voor…. Je weet waar ik naartoe wil.
Goed nieuws, dit kan ook tijdens je weekendje Barcelona overkomen. En ja, het overkomt ons allemaal. Wat natuurlijk super vervelend is als je maar een paar dagen de tijd hebt tijdens je trip. Toch jammer als je het grootste deel van de tijd hebt doorgebracht in bed of op je keramieke stoel met bril. Heb je iets langer de tijd tijdens je trip en verder, net zoals ik, vrij weinig gepland dan blijft het vervelend maar alsnog goed vol te houden.
Zoals die ene keer in Colombia. Ik voelde me al een paar dagen niet helemaal top en besloot mezelf te verwennen met een luxere accommodatie. Waarbij ik even eerlijk moeten zeggen dat de accommodatie zeer schoon was, een heel fijn bed had, ik per dag kon kiezen welk type ontbijt ik wilde wat vervolgens voor mij vers werd bereid door het allerliefste personeel, en er ook nog eens zwembad ter beschikking stond. En dat alles voor € 25,- per nacht. Op de een of andere manier bleef mijn maag een beetje doorkwakkelen, de ene dag ging het goed en de dag erna stond de sluis weer vol open. Maar na een paar dagen heen en weer gesukkel kon ik weer fris en fruitig verder met de reis. Het kan zijn dan ik nog wel wat dagen had bijgeboekt om ‘zeker te weten dat ik nergens meer last van had’.

Het veermatras
Ik ben echt een raar wezen als het om slapen gaat. Toen ik nog meubels had sliep ik in een voor mijn doen duur bed met luxe lattenbodem en een duur matras. Daar sliep ik prima op, maar nooit zo fijn als in mijn camper waarbij de matrassen vaak niet dikker waren dan 10 centimeter met daaronder een houten plank.
Mijn campertje kon helaas niet mee naar Mexico dus daar was ik redelijk overgeleverd aan accommodaties. Helemaal prima, want de meeste waren gewoon goed. Behalve die ene in Tulum. De naam was Una Noche Mas en Tulum, wat zoiets betekend als ‘nog één nachtje meer in Tulum’. Veelbelovend zou je zeggen. Mwah, niet helemaal. Nadat ik ingecheckt had kreeg ik een rondleiding door mijn privékamer, wat eigenlijk inhield dat de deur voorzichtig open werd gedaan om de ventilator die erachter stond niet te raken. Om vervolgens twee stappen naar voren te kunnen zetten voordat je met je knieën al tegen het bed liep. Geen idee waar ik mijn tas kon laten want op de grond zetten doe ik liever niet, en bovendien zou de deur dan ook niet meer open of dicht kunnen.
Maar ik had gehoord dat Tulum fantastisch zou zijn dus het zal allemaal wel goed komen. Nog even een klein uurtje relaxen op bed voordat ik op onderzoek uit zou gaan. Nadat ik mezelf neerplofte op het ‘matras’ had ik daar direct spijt van. De veren waren zo nadrukkelijk aanwezig dat het leek alsof je in een of andere martelkamer terecht was gekomen. Leuk detail: als je je omdraait op het bed maken de veren ook nog geluid. Binnen het uur had ik mijn eerste top-40 hitjes al te pakken.
Ik hoef er denk ik niet verder bij te zeggen dat dit hele hostel uiteindelijk drama was. Ging je douchen dan kon het deurtje van de douche niet dicht om de simpele reden dat je er zelf voor stond. Constructiefoutje?
Wilde je koken dan had je alleen koud water wat sijpelend uit de kraan kwam. En toen het begon te regenen zag ik een hoop regenwater dat zich vanuit de douche een weg kronkelde richting mijn kamer, die echt wel een paar meter verderop was. Gelukkig deed het personeel er alles aan om je de beste experience ever te bezorgen. Maar die laatste zin is gelogen.
Klein detail: het hostel is inmiddels gesloten.
Een goedkope busrit boeken
Al doende leert men, en voor mij was dit zo’n momentje. Het typische is dat je in ‘verre, vreemde landen’ vaak de keuze hebt tussen twee soorten busreizen: goedkoop en nog iets goedkoper. Als backpacker zal je vaak voor iets goedkoper kiezen want in die verre, vreemde landen betekent het verschil in kosten van een ticket dat je geld overhoudt om ’s avonds ongegeneerd luxe te kunnen eten. Op de Night Market wel te verstaan.
In Peru dacht ik ook mijn avondeten veilig gesteld te hebben door een goedkoper ticket voor de nachtbus te bemachtigen. Ik was keurig op tijd op het busstation om me te melden bij het loket van de busmaatschappij. Daar kregen ik te horen dat ik nog even moest wachten. Dat even werd alleen steeds langer en de vertrektijd van de bus was allang overschreden. De vriendelijke man bij het loket verzekerde me dat ik nog heel even moesten wachten. Dat wachten werd wel steeds vervelender omdat ik nog steeds niet onderweg was, ik ook niet wist hoe laat de bus zou gaan, én ik ook geen accommodatie had om de nacht door te brengen mocht de rit toch niet doorgaan.
En ineens kwam daar de oplossing. Die vriendelijke man van het loket veranderde in een gehaast knaapje dat half verstaanbaar aangaf dat de bus klaar stond om te vertrekken, maar nog op mij wachtte. Tegelijkertijd kwam er vanaf een andere hoek nog zo’n gehaast persoon op mij afgerend, pakte mijn koffer (goede oude tijd) en rende ermee vandoor. Het ging allemaal zo snel dat ik geen idee had wat er aan de hand was. Dus vol gas achter die kerel met de koffers aangerend, maar die was al snel nergens meer te bekennen. En ga die maar eens zoeken op een busstation met gewoon teveel bussen, mensen en zooi. Uiteindelijk werd ik door het loketknaapje naar de bus gedirigeerd, waar toch echt een hele andere bedrijfsnaam opstond. Ik moest wel snel plaatsnemen want ‘ze zaten al lang op mij te wachten?!?’
Eenmaal in de bus nog een hoop stennis moeten schoppen, want niemand had gezien of mijn koffer daadwerkelijk in het ruim lag. Dat bleek gelukkig wel zo te zijn. Eenmaal onderweg nog een rit rechtstreeks naar de hel meegemaakt, want mijn chauffeur snoepte zomaar even twee uur reistijd af door als een dolle veel te hard te rijden. Waarbij sommige stukken tegen het verkeer in, met een hoop getoeter tot gevolg. Ik heb er gelukkig weinig van meegemaakt, ogen dichtdoen is dan het beste advies. En bidden dat het goed komt.
Uiteindelijk stond ik om 04.30 ’s nachts midden in Arequipa. Eens kijken of er wat open is voor een ontbijtje. Helaas….
Waar je wel even rekening mee moet houden is dat het verschil in ticketprijzen tussen goedkoop en iets goedkoper minimaal is. Maar het verschil in service en betrouwbaarheid maximaal. Vanaf toen toch maar voor de wat duurdere maatschappijen gekozen. En tegenwoordig reis ik met alleen handbagage die ik zelf vast houd tijdens de trips.

Kakkerlakken
Ze zijn goor. Punt. En meestal laten deze rakkers zich zien als het niet mega hygiënisch is. Als reiziger ben ik natuurlijk wel wat gewend. Dikke ratten door de riolen in Ho Chi Minh, muggen die je de hele nacht wakker houden, ratelslangen tijdens je mountainbike tocht, noem het maar op. Ik heb het allemaal meegemaakt.
En dit is allemaal prima als je ze vergelijkt met kakkerlakken.
In een van mijn favoriete hostels, waar ik al vaker had geslapen zonder problemen, hoorde ik ineens het geluid alsof er een tweemotorig vliegtuigje langs me af kwam. Wat uiteraard vreemd was omdat ik me ergens binnen bevond. Toen ik mijn ogen opendeed kwam me er een gevaarte van een kakkerlak voorbij gevlogen waar je dus echt bang van werd. En als je ooit een kakkerlak hebt zien vliegen dan weet je dat ze dat niet kunnen. Ze gaan als een ongecontroleerd projectiel alle kanten op. Om te eindigen op mijn hoofd.
Kort samengevat, ik ben nog nooit zo snel uit een stapelbed gestuiterd als toen. Mijn nachtrust was voorbij.
Stroomuitval
Je hebt geen idee hoe vervelend stroomuitval is, totdat het uitgevallen is. En dat een paar keer per dag, gedurende een paar dagen. Dus nee, je kan je telefoon niet opladen, het is pikdonker als je ’s avonds nog effe in je hangmatje wil chillen om een boek te lezen, en het gaat je behoorlijk irriteren omdat je niet weet hoe lang het gaat duren.
Op Lombok had ik een top accommodatie. Een leuk klein huisje met veranda, hangmatje en een losstaand gebouwtje met douche en toilet. Waarbij gezegd mag worden dat de douche en het toilet het niet doen als er geen elektriciteit is, simpelweg omdat het water via een pomp omhoog gepompt wordt. En die pomp werkt op: elektriciteit! Gelukkig zijn ze op Lombok wel gewend dat de stroom zo’n 12.453 keer per jaar uitvalt, dus toen ik in de ochtend wakker werd stond er keurig een teiltje water klaar om mezelf op te frissen, te douchen en het een en ander door te spoelen.
Koude douches
Iets waar wel mee te leven valt als de temperatuur overdag rond de 35 graden is, en het in de nacht afkoelt naar 32 graden zoals in Cambodja. Maar dat is dus niet overal zo. Op de een of andere manier hebben ze in ‘vreemde landen’ nog niet die techniek zoals wij die in Europa kennen. Als je mazzel hebt wordt het water een tikje lauw, maar vaak is de knop met het rode puntje gewoon niet eens aangesloten of volledig afwezig.
Soms hebben ze een soort elektrische verwarming aan de douchekop gemonteerd, die met een houtje touwtje verbinding is vastgeknoopt aan de 220V. Dan is het dus kiezen: koud of geëlektrocuteerd!
Luchtvochtigheid
Op sommige plekken op onze aardbol blijf je gewoon zweten, ongeacht wat je doet. Ik probeer altijd de eerste twee dagen een zweetfestijn te voorkomen door als een soort afgekeurde robot te bewegingen, je weet wel: met mijn armen zover mogelijk zijwaarts gespreid zodat er frisse lucht langs mijn oksels kan. Na die periode kom ik erachter dat het geen fluit uitmaakt en geef ik me eraan over. Want het is tenslotte altijd fijn als je net onder de douche uitkomt en je af staat te drogen. Je bent dan weer net zo kletsnat als onder de douche. Dan nog maar een rondje.
No sugar
Ik ben niet echt een zoetekauw, dus reizen naar andere landen is voor mij soms een mega aanslag op mijn gebit en smaakbeleving. Het is geen nieuws om te vermelden dat er suiker is toegevoegd aan zo’n beetje alles wat de gemiddelde supermarkt in de schappen heeft staan.
En dan kom je in een ‘vreemd land’ en denk je je gezonde levensstijl wel lekker voort te kunnen zetten. Vergeet het maar! Het lijkt wel of het in de grondwet is opgenomen, want veel dingen die je bestelt worden nog voorzien van een extra klets suiker. En met klets bedoel ik niet ‘verfijnd op smaak gebracht’, maar gewoon om zeep geholpen. Gezonde smoothie? Maken we: banaantje, mango, sinaasappel, cocos, je kent het wel. Met als finishing touch: een klontje of tig suiker!
Verse jus? Tuurlijk, sinaasappelen hangen hier overal aan de bomen. Even snijden en uitpersen totdat je beker bijna vol is. Maar let op, niet te vol want er moet nog suiker bij! Alsof sinaasappelen nog niet zoet genoeg zijn. Check voor de gein ook eens het gemiddelde gebit van de locals. Zelfs verse kokosnoten worden voorzien van het witte gif.

Reizen is duur, daarom probeer ik de kosten te drukken met eigenlijk maar één doel: langer wegblijven! Maar soms moet je toch even iets dieper in de buidel tasten. Al is het alleen maar om niet met doodsangsten in een vliegtuig te zitten.
Zo ging ik ooit vanuit Bangkok (BKK voor de insiders) terug naar Vietnam. De busrit was, zoals AC/DC het zo mooi verwoord een highway to hell, dus voor mij was de keuze om te vliegen snel gemaakt. Alleen kost een busticket 3x niks, en vliegen zou een flinke hap uit het reisbudget betekenen. Uiteindelijk een goedkoop vliegticket kunnen bemachtigen waar ik bij het boarden al meteen spijt van kreeg.
Het vliegtuig zag er prima uit, mits het in een museum met vooroorlogse voertuigen zou staan. De bekleding was ook niet heel erg netjes. En het tafeltje wat vast zou moeten zitten aan de stoel voor me zat niet vast. En zo waren er nog behoorlijk wat dingen die niet echt uitstraalden dat het goed onderhouden was. Nu snap ik ook wel dat het tafeltje niet het verschil maakt voor een veilige vlucht, maar alles bij elkaar opgeteld had ik me maar verspreid over drie stoelen (zo druk was het tijdens die vlucht) om zo de oogjes dicht te kunnen doen in de hoop dat deze weer open gingen op Hanoi Airport. En dat deden ze…
Dus mocht je denken dat reizen alleen maar leuk en gezellig is dan moet ik je helaas teleurstellen. Maar bovenstaande maakt reizen eigenlijk toch weer de moeite waard. Anders zou het ook maar saai zijn, toch?