Als klein mannetje was ik doodsbang zodra ik een grens over moest. En dan heb ik het alleen maar over de grens tussen Nederland en Duitsland. Op zich niet heel spannend dus. Maar ik kan me herinneren dat als ik bij mijn ouders in de auto zat en de grens kwam dichterbij ik het steeds benauwder kreeg en altijd bang was dat ik aangehouden zou worden, de grens niet over mocht en ze me daar vast zouden houden.

Waar het vandaan komt? Geen idee. Wellicht dat mijn opa’s en oma’s iets hebben meegemaakt in de oorlog. Mijn oma is Pools, dus wie weet. Hoe ik uiteindelijk wereldreiziger ben geworden is nog steeds een vraag. Want vroeger leek het er meer op dat Nederland voor mij avontuurlijk genoeg zou zijn.

Ik heb verschillende soorten grensovergangen meegemaakt. Van super-smooth tot behoorlijk uitdagend. Die heb ik uiteraard tot het laatste bewaard dus je bent nog even aan het lezen vrees ik.

Grensovergang via het vliegtuig

Hierbij heb je eigenlijk niet door dat je de grens overgaat, maar het gebeurt toch echt. En er zijn wat dingen waar je van tevoren rekening mee moet houden. Maar als je, net zoals ik, daar geen weet van hebt dan kom je nog wel eens voor verassingen te staan.

Vietnam

Na een lange vliegreis wil je eigenlijk het liefst zo snel mogelijk naar je accommodatie om even te rusten. Dus snel langs de douane want ik had tenslotte ruim van tevoren een visum aangeschaft en al mijn gegevens waren op orde. Wat ik dus niet wist is dat je in Vietnam eerst nog een paar uur wachten voor de douane om je visumstempel te bemachtigen. Ik liep een paar keer heen en weer om mijn paspoort met pasfoto af te geven, het juiste bedrag te betalen, en vervolgens later op afroep het hele zooitje weer op te halen. En dit alles gebeurt op volgorde die de beambte ter plaatse het beste uit lijkt te komen. Mooie stempel, daar niet van, maar neem er even de tijd voor.

Vervolgens ga je knaken pinnen. Of in mijn geval wisselen. Dus nadat ik de stempel had liep ik, (op het vliegveld (want betrouwbaar, toch?) naar het geldwisselkantoor naar de vriendelijkst uitziende medewerkster. Geld gegeven, en in ruil daarvoor kreeg ik een flinke stapel Vietnamese biljetten. Dan lijkt het wel goed te zitten, zou je zeggen. Maar bij nadere inspectie bleek tussen al die briefjes van 100.000 dong er een paar van 10.000 dong tussen te zitten. Voor het ongetrainde oog lijken ze nogal op elkaar, dus het is meer geluk dan wijsheid dat het opviel. De dame van het wisselkantoor nam de ‘per ongeluk’ fout gegeven biljetten zonder op of om te kijken terug en gaf er de juiste voor terug, dus probleem opgelost.

Nederland

Vanuit Nederland vloog ik naar Mexico voor onbepaalde tijd. Dus een enkele ticket geboekt omdat ik ter plekke wel zou bepalen wanneer ik terug zou vliegen en vanaf welk vliegveld. Op Schiphol twijfelde ik alleen of ik de accu’s van mijn camera in mijn handbagage moest doen, of dat deze in het vrachtruim moesten. Dus ik loop naar de eerste de beste douanebeambte die ik tegenkwam om deze vraag te stellen. Ik kreeg keurig antwoord, handbagage, maar moest daarna mijn vliegticket laten zien. Even ter verduidelijking, ik stond dus niet bij de douane zelf want dan zou deze vraag redelijk gepast zijn.

Na mijn vliegticket te hebben overhandigd begon deze meneer wat moeilijker te kijken en kreeg ik de vraag: ‘wanneer komt U terug?’. Aangezien ik dus geen idee had was dat ook mijn antwoord maar dat was niet hetgeen waar hij op hoopte. Hij vond dus dat ik een retourticket moest overhandigen. Nadat ik mijn verhaal had uitgelegd kreeg ik nog meer vragen naar mijn hoofd geslingerd waaronder hoe lang ik weg zou blijven. Ik vertelde dat ik terug zou vliegen als mijn budget op was.

Zijn wedervraag was hoe ik dan een ticket zou betalen als mijn budget op zou zijn. Ik uitgelegd dat mijn budget voor mijn reis door Mexico een ander bedrag is dan wat ik te besteden heb, en er dus genoeg geld over zou blijven om terug te vliegen. Dit kruisverhoor heeft zo’n 20 minuten geduurd voordat ik verder mocht. Daarna heb ik alleen nog maar met handbagage gereisd zodat ik vooral, uit goed fatsoen, geen vragen meer hoef te stellen.

Van Amerika naar?

Tijdens mijn reis rond de wereld kocht ik onderweg iedere keer vliegtickets naar de volgende bestemming. Zo ook hier. Even uit mijn hoofd had ik tweemaal een overstap in Amerika voordat ik bij de juiste bestemming aankwam. Tsja, als je lang en ver wil reizen pak je goedkopere tickets waar dus weer een nadeel aan vast zit. Veel overstappen. Voor de eerste vlucht kon ik ruim van tevoren inchecken, de vlucht daarna ook, maar voor de derde vlucht nog niet. Zelf dacht ik dat het kwam omdat je pas een x-aantal uren van tevoren in kan checken dus dat het wel goed zou komen als ik dat na de tweede vlucht zou doen.

Eenmaal op dat vliegveld bleek dat ik nog steeds niet in kon checken, wat vreemd was omdat de vlucht binnen één uur zou vertrekken. Ik kreeg het al benauwd. Bij navraag bleek dus dat er geen ticket geboekt was om het land weer uit te gaan. Logisch, want ik wist dus nog niet wanner dat zou zijn, en welk land het zou worden. Dus Amerika was bang dat ik het land binnen zou komen en niet meer weg zou gaan. Spoiler alert: ben maar niet bang, het is een prachtig land met mooie natuur, maar daar blijven zag ik niet zo zitten.

Uiteindelijk snel de laptop erbij gepakt om een zo goedkoop mogelijke vlucht te boeken om het land weer uit te komen terwijl op de achtergrond de motoren van mijn vliegtuig al lekker warm aan het draaien waren. Met het bewijs van mijn vlucht het land uit kon ik uiteindelijk wel inchecken voor mijn laatste vlucht. Klein detail: je kan dus een ticket annuleren binnen een bepaalde periode. Dat dus gedaan en uiteindelijk zonder uitgaande vlucht mijn trip door Amerika voortgezet. Deze tip heb je niet van mij, ik heb het ook maar ergens gehoord.

Grensovergang met de bus

Grensovergang Vietnam – Cambodja

Wist je dat er een stuk niemandsland is tussen Vietnam en Cambodja? Ik dus ook niet.

Na een veel te lange rit over een verschrikkelijk wegdek doemde uiteindelijk in de verte de grensovergang op. Dus ik pak mijn paspoort om de grensovergang zo soepel mogelijk te laten verlopen. Maar zo werkt het niet in niemandsland. Net voor de grenspost van Vietnam stopt de bus. Iedereen moest uitstappen en zijn of haar bagage uit het ruim halen. Vervolgens loop je met je hele rotzooi richting een scanner (nog steeds aan de Vietnamese grens, dus het land waaruit ik vertrek), de douane en aan de andere kant van de scanner haal je je rommel weer van de scanner af.

En dan ben je in Cambodja. Nou, niet helemaal. Je mag namelijk eerst nog een stukje lopen door… niemandsland. De bus rijdt je keurig voorbij en stopt na de volgende grensovergang. Even rekening mee houden als je veel zooi meesleept.

En dan begint het spelletje opnieuw. Bagage op de scanner, zelf langs de douane, en aan de andere kant van de scanner je spullen weer ophalen. Al met al mag je dus best een eindje lopen, wat gelukkig prima is al je al uren opgevouwen in een bus hebt gezeten. Hoe lang dit hele traject duurt? Dat ligt enorm aan het gemopper van jezelf of je mede passagiers. Maar vooral hoeveel spullen iedereen bij elkaar opgeteld heeft meegenomen. Ik zie de blikken nog voor me van de mensen die tussen de grensposten in hun spullen graag nog even in de bus wilden leggen.

Grensovergang lopend

Singapore

Singapore stond niet direct op mijn verlanglijstje, maar dit was toen de enige mogelijkheid om vanuit Maleisië naar Nieuw Zeeland te reizen. Eigenlijk kwam het er op neer dat ik graag met de trein vanuit Thailand naar Singapore wilde, dat leek me wel leuk. Singapore zou een mooi, schoon land zijn waar alles goed is geregeld. Dus met die intentie stapte ik uit de trein om vervolgens nog een klein half uurtje te lopen richting Singapore. Je moet namelijk het water over.

Het was behoorlijk vol in de ontvangsthal van de douane dus ik sloot keurig aan bij de paspoortcontrole. Toen ik aan de beurt was keek de beambte naar mijn paspoort, vervolgens naar mijn gezicht, en hield deze oefening even vol. Ik was me van geen kwaad bewust en stond nog vrij relaxed te wachten op wat er zou gaan komen. Vervolgens kreeg ik de standaard vragen voor mijn kiezen, waar ik uiteraard netjes en vriendelijk antwoord op gaf. Maar het poortje die mij toegang zou verschaffen tot Singapore bleef dicht.

De vragen werden wat indringender. Of ik al ooit eerder in Singapore was geweest. Dat was ik niet dus gaf dat als antwoord. ‘Weet U dat zeker?’. Uhm, ja. ‘Dus U bent echt nog nooit in Singapore geweest?’. Nee. Al begon ik op dat moment wel te twijfelen. Misschien heb ik hier ooit een overstap gehad ofzo, maar ik kon het me niet herinneren. Daarna wilde ze nog meer van me weten, zelfs of ik op een ander paspoort Singapore binnen was gekomen?!?

Uiteindelijk was de complete ontvangsthal leeg en stond ik nog steeds voor het poortje te wachten. Ik vroeg nog of alles in orde was, wat volgens mij best een normale vraag was in dit geval, en kreeg te horen dat dit ‘standaard’ was. Zo standaard dat iedereen de grens al over was, ik snap hem. En toen ging het poortje open, ik blij want ik kon erdoor. Die blijdschap was al snel weg want aan de andere kant van het portje stond een, hoe zal ik het zeggen, zwaar bewapende man mij op te wachten. Of ik ‘even’ mee wilde lopen. Tuurlijk.

Deze man nam mij mee naar een kleine wachtruimte die je kan vergelijken met een wachtkamer van de tandarts. Zelfs de spanning was hetzelfde. Ik werd daar tussen alle beroepscriminelen gezet, Tenminste, zo voelde het. Na een tijdje op een plastic krukje te hebben gezeten werd ik naar de balie geroepen en begon het spelletje van vooraf aan. Met als toevoeging dat ik mijn vingerafdrukken achter mocht laten. Alle tien de vingers. En daarna mocht ik weer naar mijn krukje.

Na, wat een eeuwigheid leek te duren, werd ik gevraagd om in een hokje plaats te nemen. En daar begon kruisverhoor nummer 2. Wat je normaal in films ziet gebeurt dus ook in Singapore. Twee man sterk die, met een lamp op je gericht, je non-stop bestoken met vragen waar ik normaal gesproken zonder erover na te hoeven denken het antwoord op weet. Maar het werd steeds pittiger en grimmiger. Ik was al overtuigd dat ik ooit eerder in Singapore geweest was en dat ik echt een heel naar persoon ben. Zo ver hadden ze me al.

Weer werden er vingerafdrukken genomen. 10 stuks, dus gelukkig had ik al mijn vingers nog. Geen idee waarom en ik vroeg me dan ook echt af wat er met mijn vingers kon gebeuren tussen de eerste afdrukken en deze. Na dit, voor mijn gevoel veel te lange en vervelende, gesprek werd ik weer terug gebracht naar mijn krukje in de wachtkamer. Ik dacht nog: dit wordt nachtwerk.

Uiteindelijk mocht ik na een flinke periode me weer melden bij de balie waar ik wat stempels in mijn paspoort kreeg en door dezelfde zwaar bewapende meneer werd afgedropt in Singapore. Ik hoor het de vrouw bij de douane nog zeggen: ‘niks aan de hand, dit is standaard’.

Schrijf je in voor de nieuwsbrief

Ik zal je niet spammen! Lees de privacy policy voor meer info.