De Grand Canyon is gelegen in een woestijngebied.
Lees bovenstaande zin nogmaals. ‘De Grand Canyon is gelegen in een woestijngebied’. Als ik zoiets lees dan ziet de inhoud van mijn rugzak er zo uit: korte broek, t-shirt, petje, boxershorts, heel veel water, een snackje, camera. Eigenlijk alles, behalve het water dan, wat ik in mijn handbagage heb zitten tijdens mijn vlucht richting Las Vegas.
Woestijnklimaat
Degene die ooit in dit gebied geweest zijn kunnen vast beamen dat het absurd warm kan worden in een woestijn. En in de Nationale Parken als Joshua Tree NP, Death Valley NP en Valley of Fire State Park wordt gewaarschuwd om vooral heel veel water mee te nemen vanwege de extreme temperaturen. Een soortgelijke waarschuwing staat ook bij de Grand Canyon dus ik vermaak me wel met het zonnetje op mijn bolletje.
Na de eerste dag de Grand Canyon bezocht te hebben besloot ik om de dag erna terug te keren. Ik had een mooie camperplek gevonden net buiten de toegangspoorten zodat ik in de ochtend als een van de eerste het park kon betreden. Prima plannetje dus.

De volgende ochtend werd ik wakker, en ik moet eerlijk zeggen dat ik het eigenlijk best fris aan vond voelen. Maar goed, hoge temperaturen overdag wil niet altijd automatisch zeggen dat de nachten ook meteen warm zijn. Maar er was nog iets. Het geluid rondom mijn huurcampertje klonk een beetje, hoe zal ik het zeggen, gedempt.
Nu ben ik in de ochtend niet helemaal op mijn best want zoals ik al eerder schreef: Ik ben geen ochtendmens. Dus het duurt even voordat alles op zijn plekje valt. Dus na heel wat rekenwerk (kou + gedempte geluiden =…….) viel het kwartje. Sneeuw!!! Zo langzaam als het rekenwerk ging, zo snel wilde ik naar buiten om een foto te maken van de camper voorzien van een laagje witte poeder. Hoe vaak komt dat voor?
Dus vlotjes wat kleren bij elkaar gevist wat eigenlijk inhield dat ik in een korte broek met shirtje buiten stond. Gelukkig nog wel schoenen aangetrokken (ongetwijfeld zonder sokken om het proces wat te versnellen) en de camera gepakt voor het kiekje.

Sneeuw in de woestijn?
Na deze foto weer heel vlot terug naar het campertje om een beetje op te warmen toen er nogmaals eens kwartje viel: als het hier heeft gesneeuwd, dan zal het in de Grand Canyon ook wel gesneeuwd hebben! Aangezien ik er nog steeds vanuit ging dat ik in een woestijn zat en het dus bloedheet zou worden, wilde ik geen tijd verspillen en ben meteen vol gas het NP ingereden voordat de sneeuw gesmolten zou zijn. Maar de weergod van de woestijn had blijkbaar een dagje vrij dus de sneeuw smolt niet, sterker nog: er kwam nog een extra lading naar beneden vallen.
De keerzijde van reizen
Eenmaal gearriveerd bij de Grand Canyon South Rim ging mijn hart sneller kloppen: alles zat onder de sneeuw en er kwam nog wat extra bij. Gelukkig maar dat mijn hart sneller ging kloppen anders was ik ongetwijfeld bevroren want het voelde Siberisch koud aan. En wat doe je dan aan als je foto’s wil maken in de sneeuw terwijl er een ijzige wind door de Canyon raast en je hebt alleen wat zomerkleding bij?
Precies, je trekt alles aan wat eventueel warmte kan geven. Van onder naar boven:
- Schoenen
- Sokken
- Merino legging
- Boxershort
- Merino ondershirt
- Warmste shirt wat ik bij had
- Merino vest
- Jas
- Handschoenen
- Muts
- Alles in matchende kleuren (Not!)
- En je staat voor schut.

Picture perfect
Nou moet ik eerlijk zeggen dat het me weinig boeide hoe ik erbij liep. Deze ervaring neemt niemand me ooit nog af. En het was ook wel grappig om te zien dat er meerdere mensen zo gek waren om heel vroeg op pad te gaan voor dit spektakel. Dus als je iemand tegenkwam dan keek je elkaar even aan, je gaf een subtiel knikje, en had je meteen een klik. Bij zowat iedereen kwam er wel een tevreden lachje tevoorschijn.
Het is wel zo dat ik het in mijn leven niet zo koud heb gehad als toen, vooral die wind was killing, maar ik zou het zo weer overdoen. En gelukkig ben ik nu weer opgewarmd, maar dat heeft best wel even geduurt.

