Maar het is gelukt!

“Een van de mooiste treinreizen ter wereld!”

Ik hoor het Chris Zegers nog zeggen terwijl ik onderuit gezakt met een sjippie en een wijntje naar mijn favoriete programma: 3 Op Reis zit te kijken. En op mijn laptop/tv zag het er ook erg indrukwekkend uit. Aangezien Mexico toch op de planning staat mocht deze reis per trein niet ontbreken!

Niet gaan was geen optie, wel gaan was dan weer een sport op zich. Waar onze Christiaan zich fluitend verplaatst van de ene mooie spot naar de andere blijkt dat in praktijk niet altijd mee te vallen. Om jullie niet meteen te ontmoedigen: tegenwoordig heeft El Chepe een prachtige website met álle informatie en hebben ze spiksplinternieuwe treinen (mits je de juiste pakt uiteraard). Toen ik in Mexico was bleek er maar weinig informatie te vinden.

De zoektocht naar treintickets

Ik ga er dan ook geen lang verhaal van maken. Zo vertel ik niet dat het werkelijk een drama is om in Mexico info te vinden over ‘El Chepe’.

Ter vergelijking (dat dan wel), je loopt in Londen. Je wil weten waar je de ‘London Eye’ kan vinden. Dikke kans dat de eerste de beste die je aanspreekt uit kan leggen waar je naartoe moet. Mocht je niemand tegenkomen (in Londen!?!) dan ga je naar de plaatselijke VVV.co.uk die je ongetwijfeld verder helpt. Beter nog, ik wed dat je, als je in Nederland naar ieder willekeurig reisbureau gaat, ze je kunnen uitleggen waar de London Eye zich bevindt, wat een kaartje kost en wat de openingstijden zijn.

In Mexico werkt dat dus even heel anders. Het is een fantastisch land en de mensen zijn erg vriendelijk, maar dé toeristische attractie El Chepe is niet heel bekend. Een van ’s werelds mooiste treinreizen dwars door de Copper Canyon, een canyon die 4x (!) zo groot is dan de Grand Canyon in de USA.

Ik ben bij treinstations geweest, hebben diverse mensen aangesproken, bij hotels geïnformeerd, internet leeggetrokken, en zelfs de plaatselijke conducteur kon niet alle vragen beantwoorden. Je snapt dat het behoorlijk stressen was voordat ik uiteindelijk het juiste kaartje had, in de trein zat en ook nog eens bij het juiste station uit kon stappen.

Copper Canyon

Het mooie van El Chepe is dat deze dus dwars door de Copper Canyon rijdt. En om alle toeristen blij te maken stopt de machinist keurig in Divisadero, het treinstation van Copper Canyon, en laat daar de trein ongeveer 30 minuten stil staan. In die tijd mag je als een soort Lemming achter elkaar naar buiten richting het uitkijkpunt om daar samen met minstens 352 andere toeristen precies dezelfde foto te maken. Misschien leuk als je Chinees bent, niet leuk als je reiziger bent.

Ik kreeg als tip om vanuit Creel (waar ik een paar nachtjes had overnacht voordat ik op El Chepe ben gestapt) met de bus naar Divisadero te gaan. Zo heb je een hele dag de tijd om te genieten van de Copper Canyon en alle attracties die er te vinden zijn. (Zoals een van ’s werelds langste en snelste ziplines, mocht je je afvragen waarom Chris zijn haar er na zijn bezoek zo verwaaid uitzag)

Copper Canyon vs Grand Canyon

Ik mag mezelf gelukkig prijzen dat ik de Grand Canyon in levende lijve heb mogen aanschouwen. Bij het eerste aanzicht ben ik toch wel effe stil geworden van het imposante schouwspel en, ik zal er niet om liegen, heb ik destijds een klein traantje laten vallen. Ik verheugde me dan ook op de Copper Canyon, zeker omdat deze dus vele malen groter is dan z’n Amerikaanse zusje.

Om eerlijk te zijn was het een beetje een anti-climax.

Oké, het was mooi en ik ben blij de Mexicaanse variant te hebben gezien, maar op de één of andere manier was het toch minder indrukwekkend. Tip: stel jezelf er niet teveel van voor, dan komt het goed. Tenzij je zelf ooit bij de grote canyon bent geweest, dan komt het minder goed.

Wikipedia leert ons namelijk dat geen enkele individuele canyon van de Koperkloof (zo heet ‘ie in het Nederlands) groter is dan de Grand Canyon. De canyons hebben bij elkaar opgeteld een lengte van 1500 kilometer, en zijn meer dan 1800 meter diep. Maar da’s dus bij elkaar opgeteld. Wist ik veel.

Anyway, Divisadero is tof. Je kan er lekker wandelen langs het ravijn (zag je niet aankomen hè!) en na een wandeling van zo’n 45 minuten kom je bij het Adventure Park met ziplines en nog veel meer rommel. Uiteraard kwam ik er precies toen de onderhoudskalender met rood gevuld was. Oftewel, niks was operationeel en alles lag uit elkaar. Bovendien was er niemand, behalve een kudde zwerfhonden waar ik vriendjes mee heb gemaakt. Eigenlijk ook gewoon heel leuk.

El Chepe

Twee dagen later zou ik dan eindelijk de treinreis der treinreizen gaan maken. Via mijn hostel had ik de tip gekregen om weer met de bus naar Divisadero te gaan en daar op de trein te stappen. Reden: goedkoper, je mist weinig uitzicht op dit eerste stukje traject en omdat de trein toch een half uur lang toeristen staat uit te laden voor dat ene fotootje kan je dus gewoon lekker een half uur langer in je bed blijven liggen. Heerlijk!

Eenmaal aangekomen was het wachten op de Cheppert. Bij heer Zegers kwam deze trein meteen. Bij je favoriete razende reisreporter kwam de trein uiteraard te laat. En in Mexico te laat is dan meteen ook heel erg te laat. Geloof me dat je het dan best benauwd krijgt. Er is namelijk behalve 200 souvenirstalletje geen f*ck te doen daar (alles was in onderhoud, weet je nog?). En er zouden geen bussen meer terug rijden naar Creel. En er waren geen accomodaties. Gelukkig was er wel genoeg te eten op het perron dus omkomen van de honger ging niet gebeuren.

En toen, na een etmaal gewacht te hebben, kwam daar het fluitsignaal van El Chepe. Daar was hij dan, in al zijn pracht en praal. Klinkt misschien een beetje over de top, maar ik was érg blij dat de trein er was. Het reisbudget was safe en hoefde niet extra uitgegeven te worden aan niet-aanwezige taxi’s terug naar Creel of niet-bestaande hotels in Divisadero…

Snel een plekje opgezocht en een half uur later vertrok ik.

De beste tip: blijf vooral niet zitten

Eenmaal onderweg zie je het landschap voorbij razen. Het zag er inderdaad precies uit als op tv. Dus had ik de goede trein te pakken. Tijdens de trip komen er regelmatig mensen voorbij met eten. Bespaar je dus vooral de moeite om met een goed gevulde tas met boodschappen op pad te gaan. Je sjouwt je een breuk en streetfood blijft toch lekker, vooral in Mexico! Maar als ik dan toch een advies mag geven: sta op vanuit je stoel en ga bij het koppel-gedeelte staan tussen de wagons in. Als eerste heb je dan lekker frisse lucht. Maar nog veel belangrijker is dat de views vele malen beter zijn. Vooral als je weer over een van de 37 bruggen raast. Zeker doen! En ja, dat mag gewoon.

Eindstation: El Fuerte

Of eigenlijk: El Fuerte treinstation. Een wezenlijk verschil.

Na het avontuur met El Chepe arriveerde ik ergens laat in de avond op El Fuerte treinstation. Sowieso veel te laat omdat de trein vanaf het begin dus al vette vertraging had. Iedereen stapte uit en ik zag een hoop mensen richting de verschillende taxi’s en busjes rennen die al klaar stonden. Binnen no-time was iedereen vertrokken en stond ik samen met nog wat andere prutsers een beetje verdwaasd rond te kijken met allemaal dezelfde vraag: hoe komen we in El Fuerte?

Had ik dan toch nog iets over het hoofd gezien? Hoe had ik kunnen weten dat het treinstation niet echt mega vet is er en dus ook geen hordes taxis’ of bussen staan te wachten om je naar het dorp te rijden? En wist ik veel dat het treinstation zo’n 12 kilometer verwijderd was van El Fuerte. Noem het dan ‘treinstation in the middle of nowhere’ ofzo.

Gelukkig kwam ik in aanraking met een verdwaalde Australische reiziger op leeftijd die zei de weg te kennen, en samen met hem ben ik en de rest van de mensen die er nog stonden in een van de weinige auto’s die er nog stonden gestapt en werden we keurig netjes bij de volgende slaapplaats afgezet… Pfew!